Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Τέσσερις ρόδες για τη μοναξιά σου


(picture taken by me)





Μου ζήτησες να σταματήσω για ένα λεπτό,
ήθελες να αφουγκραστείς την ευτυχία
ενώ εγώ ήθελα να την κρατήσω στα χέρια μου
Ίσως φταίει που δεν πίστεψα ποτέ μου σε ιδέες, μόνο σε κορμιά

Αποκλείεται να είναι τόσο σιωπηλή η ευτυχία.
Και αν πάλι ήταν αθόρυβη αυτό που έκανες ήταν μάταιο,
Για μένα, αν είχε φωνή θα ήταν η δικιά σου,
τα πρωινά, όταν πλησίαζες χαμηλόφωνα και με ρώταγες τι συμβαίνει.
Έτσι μιλούσες σε ό,τι αγαπούσες.
Και αν πάλι συνέβαινε κάτι, τόσο τραγικό&ανόητο, όσο ο έρωτας μου για σένα
Αυτή τη φωνή θα ήθελα να ακούσω.

Μου ζήτησες να σταματήσω για ένα λεπτό,
δεν άκουγα κανένα χτύπο στο κορμί σου.
Συναισθηματικά ανάπηροι και οι δυο,
ξαπλωμένοι και ανήμποροι να ακούσουμε ο ένας τον άλλον καταλάβαμε, ότι
δεν μοιραστήκαμε τίποτα περισσότερο από το ίδιο κρεβάτι,
την ίδια μοναξιά,
πλάι-πλάι.
Μην ανησυχείς, όμως, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για αυτήν
Είναι γενετίσια και αθεράπευτη.

Και τώρα που μιλάς μόνο στις γάτες σου
και εδώ δεν υπάρχει πια τίποτα για μένα,
μόνο δρόμοι και κορμιά που έχω περπατήσει
απομακρύνομαι με κέρινα αυτιά.

ΥΓ: Δικαιούμαστε σύνταξη από το ΙΚΑ τουλάχιστον.

2 σχόλια:

Rania Papadopoulou είπε...

Υπέροχο, Ελένη μου!!

Livingathens είπε...

ΜΟΝΑΞΙΑ


  Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
  απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
  από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
  στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
  Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.

  Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
  όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
  κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
  δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα·
  κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
  πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται :

  τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια…

Ράινερ Μαρία Ρίλκε