Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Oi περαστικοί


                             Photo taken&edited by me. Shoes belong to Mary.
    Στη γωνία του δρόμου πρόβαλε ένα σώμα που θα αναγνώριζε παντού ή σχεδόν παντού επειδή συνήθιζε να ξυπνάει δίπλα του πολλά χειμωνιάτικα πρωινά. Είναι παράξενο που ποτέ δε του είπε «καλημέρα, σε αγαπώ» και ακόμα πιο παράξενο που σκεφτόταν να του το πει τώρα. Το σώμα πλησίασε, απέκτησε  τη μορφή σου και μια ασυνήθιστη θερμότητα. Μέχρι να αποφασίσει τις κινήσεις της, η μάζα των περαστικών από τη ζωή της την έκρυβε από έναν πρώην κάτοικο… της ζωής της. Η αλήθεια είναι ότι από εδώ και πέρα και εσύ περαστικός θεωρείσαι. ΄Έπεσαν σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλον, κυριολεκτικά γιατί οι σκέψεις της εδώ και ώρα το είχαν κάνει.

«Καλημέρα, τι κάνεις» από δυο αμήχανες πλευρές.
Ψωνίζω, καταναλώνω, γεμίζω το κενό με την απληστία μου, συμβιβάζομαι, σε κέρδισα, νομίζεις.
Αδιάφορες κουβέντες για τη δουλειά, τις σπουδές, κοινούς γνωστούς. Ούτε λέξη για το παρελθόν, ούτε υπόνοια για το μέλλον, για το μέλλον δίπλα σε άλλους.
Θα σου άξιζε να σε πληγώσω, προχώρησες πρώτη.
Θα σου άξιζε να σε πληγώσω με αντικατέστησες με αυτό που μου στέρησες, την ανείπωτη λαχτάρα της σάρκας, χόρτασες την κορεσμένη σου δίψα σε ξένη πηγή.

Και ύστερα προσπέρασαν ο ένας των άλλων σαν δυο οχήματα που συναντήθηκαν στη διασταύρωση ενός δρόμου, κόρναραν και συνέχισαν.
Ήμασταν συνένοχοι, τώρα είμαι εκτός παιχνιδιού.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

In between

Να έρχεσαι τις νύχτες..                                                                                                                            

... Να φεύγεις λίγο πριν χαράξει


Όσο γρήγορα μπορείς να ξεπεράσεις την εικόνα της
μετά από μήνες μέσα στο κορμί της
τόσο εγώ αρνούμαι να την απωθήσω στα άδυτα της συνείδησης μου
να την κρύψω σε εκείνο το ντουλάπι με τις ενοχές που δεν ανοίγω συχνά
μόνο από λάθος,
μόνο από ένα lapsus που περιμένει καιρό ξαπλωμένο στο ντιβάνι ανήσυχο

θα κοιμηθούμε μαζί μα θα ξυπνήσουμε χωριστά
δε θέλω να σε ξαναδώ στο φως της μέρας
αρκεί να ξορκίζεις τους εφιάλτες μου τη νύχτα
να μου επιτρέπεις να μη σκεφτώ,
να μη βρω τις λέξεις,
να μη κάνω γυμναστική μαζί τους....

...όταν βλέπεις τα μάτια της δεν είναι σαν να αντικρίζεις τα δικά σου;
 είστε καθρέφτες που αντανακλούν αενάως το ίδιο σημαίνον
αν μπω ανάμεσα το μόνο που θα καταφέρω είναι να κοπώ
ή να χαθώ σε έναν κόσμο από σημαίνοντα που δε σημαίνουν τίποτα για μένα
και λίγα για εσάς

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Δωμάτιο Πανικού


Η πόρτα φρακαρισμένη με μια πολυθρόνα
και η ζωή σου αδειασμένη
αδειασμένη στο πάτωμα
με τις φωτογραφίες να σχηματίζουν ένα δρόμο
ένα δρόμο που έχεις περπατήσει
που τώρα ξαναπερπατάς
πάνω κάτω
για να βρεις το επόμενο βήμα
σκαλοπάτι
κι άλλο σκαλοπάτι
έχω πληγές στα πόδια μου
ίχνη σαρκικής πάλης
αυτά μπορείς να τα δεις,
όχι το πρόσωπο μου,
αυτό το κρύβω από ντροπή
με τις δυο παλάμες να το αγγίζουν σφιχτά

Φοβάμαι ότι θα ανοίξω την πόρτα και θα το βρω άδειο
ό,τι νιώθω αλλοιώνει το περιβάλλον που ζω
το σπίτι που ζω
κι είναι τρομακτικό
να έχεις αντικλείδια για τη ψυχή μου
να έρχεσαι τα βράδια και να την αδειάζεις σιγά σιγά
αν θέλεις φόρτωσε τα όλα αυτή τη φορά
φόρτωσε τα επιτέλους και φύγε
θα περιμένω στο δωμάτιο πανικού

δε περιμένω να με σώσει
μέσα στο μυαλό μου έχει ήδη προδώσει
με έχω προδώσει
σου φόρεσα μια ωραία στολή και σε έβγαλα στον κόσμο
σε έβαλα στον κόσμο μου, σου έδωσα ρόλο, λόγια, κόσμο στο θεωρείο
τώρα που η παράσταση τελείωσε ποιος θα μείνει να μαζέψει;

ξεκόλλησα το όνομα μου από το κουδούνι
και άνοιξα ένα φως στο μπαλκόνι
ζω με το φόβο ότι αυτό το σπίτι με διώχνει από εδώ
διώχνει τους εραστές τα βράδια
τους φίλους τα πρωινά
στήνει παγίδες
τα πιάτα πέφτουν
τα ποτά χύνονται
η κολόνια έσπασε και μυρίζει όπως τα λουλούδια εκείνο το βράδυ
το dvd  χάλασε αλλά στο μυαλό μου παίζει ακόμα
στο repeat...

* my pictures

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Για μια στιγμή μαζί σου



ήθελε να τις σκίσει τα ρούχα, ήθελε να μπει όσο πιο γρήγορα μέσα της
ήθελε να τις δείξει πόσο μισεί που την αγαπάει
που τα βράδια δε μπορεί να κοιμηθεί και κάθεται και την κοιτάει
που περιμένει να ακούσει το όνομα του
και αυτή φωνάζει σε αγαπώ σε κάποιον άλλο...
θα ούρλιαζε και εγώ τι κάνω εδώ
ποιος είμαι; ο μαλάκας της ιστορίας;
Θα μείνεις εδώ μέχρι να επουλώσεις τις πληγές;
και εγώ τι πρέπει να κάνω να σου γλείφω το μουνί για να έρθει κάποιος άλλος να το ξεσκίσει;
γιατί κατα βάθος αυτό δε θες; να νιώσεις δυνατή και να πας με τον πρώτο που θα σε πείσει ότι μπορεί να σε πληγώνει κάθε βράδυ; 

Ένα συνεχές δράμα η ζωή σου και εγώ ζω μόνο μέσα από το κορμί σου.  
Για μια στιγμή μαζί σου.