Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Δευτερόλεπτα χωρίς οξυγόνο


Κι όσο μου στερούσες το οξυγόνο
εγώ ρουφούσα τη νικοτίνη σου
και ανέπνεα

Μέσα στον καπνό
λιγότερη διάφανη από πριν
παρατηρούσα κάθε μπλε γραμμή
κάθε φλέβα
κάθε ραγισμένο αγγείο

Ενας πίνακας
άσπρο, κόκκινο και μπλε
ζεστό καφέ

θόλωνα το χάρτη σου
να μην επιστρέψεις σπίτι
να μη με βρεις εκεί

Ένα λεπτό καθαρότητας
ένας λεπτός χρόνος πριν το σοκ του πραγματικού
πριν την υστερία
ή πριν την επιστροφή
στη ζεστή αγκαλιά της ολόπεπλης νεφέλης μου

Να μη σημασιοδοτώ τίποτα
να κρατάω το τρενάκι στο χέρι
να ζυγίζω το βάρος του
όχι τη βαρύτητα του

Το θυσιάζω
τώρα που δε σημαίνει ότι με αγαπάς
παρά μόνο ότι κάποτε το έκανες

Ξύνει μόνο την επιφάνεια
αυτή που συνήθως ξέσκιζε
τώρα
τώρα είναι σκληροτράχηλη

ο πόνος είναι τόσο μακρινός
τον αγγίζω μα δε με αγγίζει
τον βιώνω σχεδόν ευχάριστα
ηδονικά

Καμιά πλημμύρα
ούτε μια σταγόνα δεν έριξε φέτος
η ατμόσφαιρα είναι ξηρή
το ίδιο και ο λαιμός μου

Σβήνει 

χωρίς οξυγόνο
διαβάζει το χάρτη
ετοιμάζεται να επιστρέψει σπίτι
 

Είναι άδειο.

4 σχόλια:

Μπουκλα είπε...

μου κοπηκε η αναπνοη μεχρι να τελειωσω να διαβαζω.......κατι ηξερες για τον τιτλο.

the solar flare είπε...

beautiful post :) i'm new on blogger :) your blog is awesome :) if you want to follow me i'll follow you back :D xoxo

Ανώνυμος είπε...

Kαταπληκτικό.

Konstans D. είπε...

uperoxo.
ontws sou kobetai i anasa.