Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα.


(pictures by Adeline, Black orchid)

Προσποιούμαστε τους εραστές 

γιατί κουραστήκαμε να μεγαλώνουμε μόνοι...


p.s Πάντα μέσα μας είμαστε μόνοι. Αλλά όταν σε αφήνω να μου κρατάς το χέρι είναι σαν να μαθαίνω να περπατάω ξανά.  Κανείς δεν έμαθε ποτέ να περπατάει μόνος του...Τώρα που στέκεσαι και πάλι όρθια, δε με χρειάζεσαι, μην απλώσεις τα χέρια, θα πιάσεις μόνο το κενό.


2 σχόλια:

panos srpk είπε...

Θα έλεγα...
Πάντα [ή σχεδόν πάντα?] χρειαζόμαστε κάποιον για να μας μάθει ή εστώ να μας θυμίσει κάτι και όταν το μάθουμε/θυμηθούμε, τότε ξεχνάμε τον άνθρωπο που μας το έμαθε/θύμησε και συνεχίζουμε μόνοι μας την πορεία. Ακόμα κι έτσι όμως, οι άνθρωποι εκείνοι πάντα θα έχουν θέση στην καρδιά μας κι ας μην υπάρχουν πέον.

Nells είπε...

teleio....toso alithino....