Photo taken&edited by me. Shoes belong to Mary.
Στη γωνία του δρόμου πρόβαλε ένα σώμα που θα αναγνώριζε παντού ή σχεδόν παντού επειδή συνήθιζε να ξυπνάει δίπλα του πολλά χειμωνιάτικα πρωινά. Είναι παράξενο που ποτέ δε του είπε «καλημέρα, σε αγαπώ» και ακόμα πιο παράξενο που σκεφτόταν να του το πει τώρα. Το σώμα πλησίασε, απέκτησε τη μορφή σου και μια ασυνήθιστη θερμότητα. Μέχρι να αποφασίσει τις κινήσεις της, η μάζα των περαστικών από τη ζωή της την έκρυβε από έναν πρώην κάτοικο… της ζωής της. Η αλήθεια είναι ότι από εδώ και πέρα και εσύ περαστικός θεωρείσαι. ΄Έπεσαν σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλον, κυριολεκτικά γιατί οι σκέψεις της εδώ και ώρα το είχαν κάνει.
«Καλημέρα, τι κάνεις» από δυο αμήχανες πλευρές.
Ψωνίζω, καταναλώνω, γεμίζω το κενό με την απληστία μου, συμβιβάζομαι, σε κέρδισα, νομίζεις.
Αδιάφορες κουβέντες για τη δουλειά, τις σπουδές, κοινούς γνωστούς. Ούτε λέξη για το παρελθόν, ούτε υπόνοια για το μέλλον, για το μέλλον δίπλα σε άλλους.
Θα σου άξιζε να σε πληγώσω, προχώρησες πρώτη.
Θα σου άξιζε να σε πληγώσω με αντικατέστησες με αυτό που μου στέρησες, την ανείπωτη λαχτάρα της σάρκας, χόρτασες την κορεσμένη σου δίψα σε ξένη πηγή.
Και ύστερα προσπέρασαν ο ένας των άλλων σαν δυο οχήματα που συναντήθηκαν στη διασταύρωση ενός δρόμου, κόρναραν και συνέχισαν.
Ήμασταν συνένοχοι, τώρα είμαι εκτός παιχνιδιού.
