Aperitif, Athens, 2011. All rights reserved.
Το να γράφεις είναι σαν να περπατάς τα βράδια ζικ -ζακ στα στενά της Πλάκας
Σου δίνει μια απίστευτη αίσθηση ασφάλειας
Εδώ τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά
Περπατάς χέρι χέρι με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου
χωρίς καμία διάθεση εθνικισμού και πατριδολαγνίας
Με αυτούς δε σε ενώνει τίποτα περισσότερο από αυτό που σε ενώνει με τους γονείς σου
Μια ληξιαρχική πράξη γεννήσεως
που ταξιδεύει στο παρελθόν
χαράσσεται σε πλάκες, παπύρους, χαρτί, software
'Εχεις γίνει ρηχή και αυτό ακούγεται σε κάθε γουλιά καφέ
σε κάθε τζούρα στο υπενθυμίζει
μεγενθύνεται μέσα στο καθρέφτη
και καταλήγει να σε ξυπνάει τα βράδια
να γίνεται το δηλητήριο που παίρνεις για πρωινό
Η ενοχή
κληροδότημα που δεν αρνήθηκες
αποφάσισες να χτίσεις πάνω στους σκελετούς τους
πριν καν γίνουν σκόνη
και σε τιμωρούν.
ή όλα είναι στο μυαλό σου
τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη
τα χτυπήματα στην πόρτα
αμφισβητείς και τα χτυπήματα στην καρδιά
υπαρξιακός παρωξισμός
Γράφεις και φοράς παρωπίδες
επαναλαμβάνεις τις προηγούμενες μέρες
κρύβεσαι από τη ζωή
κάνεις ότι κοιμάσαι
και αυτή μπαίνει σαν κλέφτης
παίρνει ότι θέλει και σε αφήνει ζωντανό
σε ένα άδειο σπίτι
μόνο που αυτό το σπίτι ήταν η ζωή σου
προσπάθησε να κοιμάσαι λιγότερο...
