Δευτερόλεπτα χωρίς οξυγόνο

Κι όσο μου στερούσες το οξυγόνο
εγώ ρουφούσα τη νικοτίνη σου
και ανέπνεα

Μέσα στον καπνό
λιγότερη διάφανη από πριν
παρατηρούσα κάθε μπλε γραμμή
κάθε φλέβα
κάθε ραγισμένο αγγείο

Ενας πίνακας
άσπρο, κόκκινο και μπλε
ζεστό καφέ

θόλωνα το χάρτη σου
να μην επιστρέψεις σπίτι

να μη με βρεις εκεί

Ένα λεπτό καθαρότητας
ένας λεπτός χρόνος πριν το σοκ του πραγματικού
πριν την υστερία
ή πριν την επιστροφή
στη ζεστή αγκαλιά της ολόπεπλης νεφέλης μου

Να μη σημασιοδοτώ τίποτα
να κρατάω το τρενάκι στο χέρι
να ζυγίζω το βάρος του
όχι τη βαρύτητα του

Το θυσιάζω
τώρα που δε σημαίνει ότι με αγαπάς
παρά μόνο ότι κάποτε το έκανες

Ξύνει μόνο την επιφάνεια
αυτή που συνήθως ξέσκιζε
τώρα

τώρα είναι σκληροτράχηλη

ο πόνος είναι τόσο μακρινός
τον αγγίζω μα δε με αγγίζει
τον βιώνω σχεδόν ευχάριστα
ηδονικά

Καμιά πλημμύρα
ούτε μια σταγόνα δεν έριξε φέτος
η ατμόσφαιρα είναι ξηρή
το ίδιο και ο λαιμός μου

Σβήνει 
χωρίς οξυγόνο
διαβάζει το χάρτη
ετοιμάζεται να επιστρέψει σπίτι
 
Είναι άδειο.