Συνήθιζα να κλαίω στην κουζίνα τα βράδια από ρουτίνα
Ακουγόμουν από το φωταγωγό και ευτυχώς που οι γείτονες είχανε μωρό
Όταν μεγάλωσε κι αυτό αναγκάστηκα να αλλάξω σκηνικό
Και έτσι έκλαιγα στο μπάνιο κάτω από το καυτό νερό
Ήταν αναζωογονητικό
Και δε μιλάω για το νερό
Μου το κόψανε κι αυτό και πλενόμουν με αντισηπτικό
Τέσσερις μήνες είχα να πληρώσω το λογαριασμό
Ξύπναγα βράδυ και δεν ήταν ανοιχτό
Κλείστηκα και στην ντουλάπα για να μην ακουστώ
Μύριζα σκοροκτόνο και το παράτησα κι αυτό
Τώρα προσπαθώ να κλάψω και δεν μπορώ
Κι είναι ανησυχητικό
Κάνω το σεξολόγο σου, το φίλο, τον τρελογιατρό
Και αδιαφορώ
Κάτι έχει νεκρώσει εδώ
Ήσουν χαμένος μα συνέχισες να περιφέρεσαι εδώ
Κάπου υπάρχει ένα λάθος σου μα δεν ήταν αυτό
Άφησες την αγάπη να με πάρει όμηρο και δε στο συγχωρώ
Και δε μπορώ να κλάψω πλέον για αυτό…
Για τη Δέσποινα και τους "εμπνευσμένους" μας νυχτερινούς διαλόγους.
Θέλω κάθε λέξη σου να τη βάλω σε στίχο ακόμα και αν δεν έχει ήχο.
Θέλω κάθε λέξη σου να τη βάλω σε στίχο ακόμα και αν δεν έχει ήχο.
