Τέσσερις ρόδες για τη μοναξιά σου

(picture taken by me)





Μου ζήτησες να σταματήσω για ένα λεπτό,
ήθελες να αφουγκραστείς την ευτυχία
ενώ εγώ ήθελα να την κρατήσω στα χέρια μου
Ίσως φταίει που δεν πίστεψα ποτέ μου σε ιδέες, μόνο σε κορμιά

Αποκλείεται να είναι τόσο σιωπηλή η ευτυχία.
Και αν πάλι ήταν αθόρυβη αυτό που έκανες ήταν μάταιο,
Για μένα, αν είχε φωνή θα ήταν η δικιά σου,
τα πρωινά, όταν πλησίαζες χαμηλόφωνα και με ρώταγες τι συμβαίνει.
Έτσι μιλούσες σε ό,τι αγαπούσες.
Και αν πάλι συνέβαινε κάτι, τόσο τραγικό&ανόητο, όσο ο έρωτας μου για σένα
Αυτή τη φωνή θα ήθελα να ακούσω.

Μου ζήτησες να σταματήσω για ένα λεπτό,
δεν άκουγα κανένα χτύπο στο κορμί σου.
Συναισθηματικά ανάπηροι και οι δυο,
ξαπλωμένοι και ανήμποροι να ακούσουμε ο ένας τον άλλον καταλάβαμε, ότι
δεν μοιραστήκαμε τίποτα περισσότερο από το ίδιο κρεβάτι,
την ίδια μοναξιά,
πλάι-πλάι.
Μην ανησυχείς, όμως, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για αυτήν
Είναι γενετίσια και αθεράπευτη.

Και τώρα που μιλάς μόνο στις γάτες σου
και εδώ δεν υπάρχει πια τίποτα για μένα,
μόνο δρόμοι και κορμιά που έχω περπατήσει
απομακρύνομαι με κέρινα αυτιά.

ΥΓ: Δικαιούμαστε σύνταξη από το ΙΚΑ τουλάχιστον.

Το τραγούδι των χαμένων εραστών

Berlin, January 2011. All rights reserved.

Στα δυο βήματα που μας χώριζαν κατάφερα να χωρέσω όλους τους κτύπους της καρδιάς μου.

Παρόλο που δεν θυμόμουν ούτε ένα χάδι σου ήμουν σίγουρη ότι κάποτε υπήρξαμε εραστές.

Κάποτε εραστές, τώρα ξένοι που περπατούν άνευρα στον ίδιο δρόμο.

Τα λόγια που σου είπα,  τώρα  είμαι έτοιμη να τα επαναλάβω σε κάποιον άλλον.

Αυτά τα λόγια  δεν είναι απλά το τραγούδι της Μισέλ.

Αυτό είναι το τραγούδι όλων των χαμένων εραστών

Το τραγούδι των ξένων. 

Των ξένων που με μάτια τους εξερευνούν άνευρα για μερικά δευτερόλεπτα τα δικά σου και άδεια πια γεμίζουν το κενό τους με δάκρυα.

*Ά-νευ-ρα, η αγαπημένη λέξη της εβδομάδας.

*Μισέλ ακα Chinawoman. Lovers are strangers.

Αλλάζεις

'Εχω παρατηρήσει ότι όσο είμαι μαζί σου, γίνομαι ολοένα και πιο λακωνική
με ρωτάς τι κάνω και απαντώ μαλάξεις στην καρδιά μου
τόσο κοντά στη ζωή, τόσο δίπλα στο θάνατο.

 Έχω παρατηρήσει ότι όσο είσαι μαζί μου,  αποφεύγεις ολοένα και πιο πολύ να δώσεις απαντήσεις
 Κάθεσαι μπροστά στη φωτιά με το τσιγάρο στο χέρι και αναρωτιέμαι αν τα χρειάζεσαι και τα δυο
ή απλά θολώνεις το τοπίο
ζεις  τη ζωή σου σαν ξένος ή ζεις μια ξένη ζωή
Καταλήγουμε να παίζουμε κρυφτό
 ανάμεσα σε άδεια πρωινά και μοναχικές νύχτες.

Closer

Φοβάμαι τις μέρες που θα σταματήσω να μιλάω

θα μπορώ ακόμα να μιλάω αλλά δε θα θέλω

δε θα το αρνούμαι ούτε θα το αποδέχομαι

απλά θα συμβαίνει

και οι άνθρωποι που θα κινούνται γύρω μου

θα είναι απλές φιγούρες σε ένα έργο που δε θα πλήρωνα ποτέ για να δω.

charming but not charmer

Και να σκεφτείς ότι θα μπορούσες να τα αλλάξεις 
όλα 
απλά με μια σου λέξη...

Κοιτάμε τη θάλασσα και η θάλασσα είναι ανάμεσα μας.

Δεν προσπαθούμε, ματαιοπονούμε.

steal life / still life

Aperitif, Athens, 2011. All rights reserved.

Το να γράφεις είναι σαν να περπατάς τα βράδια ζικ -ζακ στα στενά της Πλάκας
Σου δίνει μια απίστευτη αίσθηση ασφάλειας
Εδώ τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά

Περπατάς χέρι χέρι με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου
χωρίς καμία διάθεση εθνικισμού και πατριδολαγνίας

Με αυτούς δε σε ενώνει τίποτα περισσότερο από αυτό που σε ενώνει με τους γονείς σου
Μια ληξιαρχική πράξη γεννήσεως
που ταξιδεύει στο παρελθόν
χαράσσεται σε πλάκες, παπύρους, χαρτί, software

'Εχεις γίνει ρηχή και αυτό ακούγεται σε κάθε γουλιά καφέ
σε κάθε τζούρα στο υπενθυμίζει
μεγενθύνεται μέσα στο καθρέφτη
και καταλήγει να σε ξυπνάει τα βράδια
να γίνεται το δηλητήριο που παίρνεις για πρωινό

Η ενοχή
κληροδότημα που δεν αρνήθηκες
αποφάσισες να χτίσεις πάνω στους σκελετούς τους
πριν καν γίνουν σκόνη
και σε τιμωρούν.

ή όλα είναι στο μυαλό σου
τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη
τα χτυπήματα στην πόρτα
αμφισβητείς και τα χτυπήματα στην καρδιά
υπαρξιακός παρωξισμός

Γράφεις και φοράς παρωπίδες
επαναλαμβάνεις τις προηγούμενες μέρες
κρύβεσαι από τη ζωή
κάνεις ότι κοιμάσαι
και αυτή μπαίνει σαν κλέφτης
παίρνει ότι θέλει και σε αφήνει ζωντανό
σε ένα άδειο σπίτι
μόνο που αυτό το σπίτι ήταν η ζωή σου


προσπάθησε να κοιμάσαι λιγότερο...